อาจารย์วนารักษ์ ไซพันธ์แก้ว

วันที่พาแม่ไปโรงพยาบาล คำพูดแรกที่แม่เอ่ยขึ้นทำให้เราสะอึก "อากาศมันมี แต่ทำไมแม่หายใจไม่ได้?" หมอบอกว่า เนื้อปอดของแม่เหลือน้อยเกินไป ที่บ้านแม่ต้องพึ่งพาถังออกซิเจนตลอดเวลา ไม่มีถังไม่ได้เลย ทุกห้องในบ้านมีถังออกซิเจน รวมถึงในห้องนำ เวลาย้ายห้องก็ต้องสลับสายไปใช้ถัง ในอีกห้องแม่เป็นคนเข้มแข็ง ดูแลสุขภาพมาตลอด กินอาหารชีวจิต ขนาดช่วงให้คีโมยังลุกขึ้นมาทำอาหารให้พ่อกินเอง แต่คีโมทำให้ลิ้นที่เป็นเยื่ออ่อนถูกทำลาย การรับรสเปลี่ยนไป กลิ่นนำยาปรับผ้านุ่ม ที่เคยชอบกลับกลายเป็นกลิ่นที่เหม็น แม่ยังต้องหลีกเลี่ยงแดดเพราะผิวไวต่อแสงมากขึ้น พ่อช่วยต้มนำใบย่านางให้แม่แช่มือแช่เท้าทุกวัน พี่ชายช่วยทำนำผลไม้ปลอดสาร ให้แม่ดื่มเพื่อบำรุงร่างกาย